Γέμισα με κεριά το δωμάτιο μου,είμαι όμως βασανισμένη στον κόσμο μου νιώθω να πνίγομαι,να προσπαθώ να ξεφύγω και να μην τα καταφέρνω..Να παλεύω αλλά να μην νικώ..Να περπατάω σε ένα δρόμο που οι άλλοι χάραξαν για μένα και ανήμπορη να ανεβαίνω σιωπηλά το δικό μου Γολγοθά.Να κρύβομαι πίσω από ένα κρύο χαμόγελο.Να κολυμπάω αλλά να μην βρίσκω στεριά..Και όλα αυτά να τα περνάω ουσιαστικά μόνη..γιατί δεν θέλω άλλους να μπουν στην διαδικασία να βοηθήσουν-να ρωτήσουν-να ψάξουν..Να έχω δίπλα μου ανθρώπους,φίλους και τον 'δικό'μου αλλά να είμαι μόνη-γιατί το επέλεξα-σε αυτή την φάση..Γιατί μεγάλωσα με αξίες και αρχές,αλλά οι αρχές και οι αξίες που μου έδωσαν δεν συμβιβάζονται με αυτά που μου προκάλεσαν..Και ας δείχνουν ήρεμοι,πίσω απο την πανωπλία τους κρύβονται ανθρώποι ανήσυχοι και προβληματισμένοι.Ανθρώποι αδύναμοι και λυπημένοι που κάθε βράδυ μουσκεύουν το μαξιλάρι τους στο δάκρυ...Και ας έχω ανάψει κεριά με άρωμα φράουλας...η ατμόσφαιρα δεν γλυκάνθηκε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου